https://www.ad.nl/show/dames-the-three-degrees-emotioneel-tijdens-bezoek-anne-frank-huis~a7714112/
Dames The Three Degrees emotioneel tijdens bezoek Anne Frank Huis
REPORTAGEDe dames van sixtiesgroep The Three Degrees hadden één wens bij hun misschien wel laatste tournee door ons land: een bezoek aan het Anne Frank Huis. Verslag van een beladen museumbezoek.
,,Ik ben blij dat ik ben geweest, maar wil nooit meer terug.’’ Helen Scott zijgt neer op een bankje nabij de uitgang van het Anne Frank Huis. De Amerikaanse zangeres van The Three Degrees rondde zojuist haar rondleiding door het Achterhuis af en komt nu emoties te kort. ,,It’s sad. So sad’’, fluistert ze. ,,Moet je je voorstellen: wat we hebben gezien, is allemaal echt gebeurd. Twee jaar lang opgesloten in die donkere kamertjes. Ik ben een vechter, hoor. Maar dit had ik nooit overleefd.’’ Ze wrijft een traan uit haar ooghoek.
Hoe vaak ze in Nederland zijn geweest voor optredens? De dames van The Three Degrees ontsteken aan het ontbijt in een onnavolgbaar gekibbel. De conclusie: ‘Dichter bij de 100 keer dan bij de 50’. Maar, zo had zangeres Helen Scott bij de aankondiging van hun nieuwe Nederlandse tournee al laten weten, één ding was in al die jaren van concerten nooit gelukt: een bezoek aan het Anne Frank Huis.
En nu, op deze regenachtige dinsdagochtend, is Scott er klaar voor. ,,Dit moet iedereen eens in zijn leven zien, vind ik’’, zegt ze ferm. Ze vertelt over haar vader, die in de Tweede Wereldoorlog in het Amerikaanse leger vocht in Afrika en in Italië. ,,Hij praatte er niet graag over.’’ Naast haar knikt Valerie Holiday. ,,Mijn vader was ook militair. Maar ik heb zijn verhaal nooit gehoord. Mijn moeder en hij leefden gescheiden.’’ Ze doet er zelf ook het zwijgen toe.
“Ik ben een vechter, hoor. Maar dit had ik nooit overleefd”-
Samen met Freddie Pool zitten de dames als The Three Degrees aan tafel in een hoofdstedelijk hotel. De stemming zweeft op en neer tussen ernstig en jolig. Holiday stuurt haar echtgenoot, die nadert met jus d’orange, met dwingende blik terug naar de bar. Hij verschijnt even later opnieuw met een glas bubbels. Champagne om 10.00 uur in de ochtend? ,,It’s always five o’clock somewhere, honey’’, brengt ze een oude rock-’n-roll-wijsheid in herinnering.
Het verklaart misschien waarom Freddie Pool even eerder de vraag ‘Wat deden uw ouders in de oorlog’ niet helemaal doorgrondde. ,,De oorlog? Welke jaren waren dat ook al weer?’’ Toen vervolgens de serveerster tussenbeide kwam, bestelde Pool giechelig een ‘filet mignon met extra frietjes’. Scott: ,,Let maar niet op haar. Ze heeft ook zo’n glaasje op.’’
Verse kracht
Het is duidelijk: Scott, die nipt van haar thee, voert het woord vanochtend. Ze is bezig aan haar 42ste jaar als onderdeel van The Three Degrees, die sinds hun oprichting in 1963 in totaal vijftien zangeressen verbruikten. Langstzittend Degree is Holiday, die vorig jaar haar 50-jarig lidmaatschap vierde. Pool is een verse kracht en sinds 2011 bij het trio. Samen houden ze de evergreen When Will I See You Again manmoedig levend. ,,Dat lied zingen blijft mooi’’, zegt Scott. ,,Die reactie uit de zaal als het publiek de eerste noten hoort. Dat verveelt nooit.’’
Nog een laatste slokje en daar gaan ze: zij aan zij, als één wandelende zwarte bontjas, over de keitjes van de Amsterdamse grachten naar de museumingang. Drie paraplu’s klapperen boven hun hoofden. Voor het Anne Frank Huis wachten toeristen druipend van de regen op hun beurt. De Degrees sluiten met vertrokken gezichten achteraan.
Eenmaal binnen treedt een diepe stilte in. Zwijgend schuifelen de dames langs de geheime ingang van ’s werelds beroemdste onderduikadres: de draaibare boekenkast met de ordners op de planken. Binnensmonds roept Scott de zoon Gods aan als ze voor de wand staat waarop met potloodstreepjes de groei van Anne en haar zus Margot werd bijgehouden. ,,Jesus! Het waren nog maar kinderen.’’
Bruggetje
Met een leesbril op de neus bestudeert ze daarna de prentbriefkaarten die Anne ter verlevendiging op het behang van haar slaapkamertje lijmde. Scott huivert en zet er de pas in. ,,Dit laat je je eigen vrijheid zoveel meer waarderen’’, concludeert ze op weg naar de uitgang.
Buiten komt de lach langzaam terug op de gezichten van het drietal. Ze poseren frivool voor de fotograaf op een bruggetje over de gracht. ,,Dit lijkt wel een sprookjesboek’’, vindt Pool. Dan is er nog meer hilariteit als de verslaggever informeert naar de nergens online te vinden leeftijden van de groepsleden. ,,Dat vraag je toch niet aan een dame?’’ giert Holiday. ,,Als je bedenkt dat ik al bijna 52 jaar in de groep zing, weet je toch genoeg?’’
Het is tijd voor afscheid. Niet voorgoed, bezweren de drie. Want ze komen terug voor een volgende tournee. ,,We zijn artiesten, hè?’’ heeft ook Pool haar bravoure terug. ,,We blijven optreden tot we het echt niet meer kunnen. We will see you again.’’
The Three Degrees op tournee. Vanavond: Den Bosch. 16-3: Groningen, 17-3: Eindhoven, 18-3: Amersfoort.
The Three Degrees waren exponent van de zogeheten Philly Sound, waarmee Philadelphia het in de jaren 60 en 70 opnam tegen Detroit met zijn Motown-stal. Andere Philly Sound-sterren waren The Trammps en The O’Jays. The Three Degrees scoorden hits met Dirty Old Man (1973), When Will I See You Again (1974) en The Runner (1978).